Jedną z nowych metod leczenia niektórych typów nietrzymania moczu jest zastosowanie botoksu. Botoks wykorzystywany jest w leczeniu, gdy dochodzi do nietrzymania moczu z powodu nadaktywności pęcherza (np. w wyniku wszelkiego rodzaju urazów rdzenia kręgowego, stwardnienia rozsianego i różnego rodzaju innych schorzeń powodujących nadaktywność pęcherza).

Botoks powoduje blokowanie acetylocholiny, pełniącej funkcję neuroprzekaźnika między mięśniami a mózgiem. Blokowanie sprawnego działania przewodnictwa nerwowego powoduje brak sygnału do napięcia danego mięśnia, co powoduje, że mięsień ten pozostaje rozluźniony. W przypadku leczenia nadaktywności pęcherza zablokowane zostają właśnie mięśnie odpowiedzialne za skurcz pęcherza, co pozytywnie wpływa na zwiększenie się pojemności pęcherza oraz zapobiega wydostawaniu się moczu na zewnątrz. Aby upośledzenie mięśni pęcherza nie miało negatywnego wpływu na funkcjonowanie naszego organizmu, w celu opóźnienia pęcherza konieczne jest cewnikowanie. Ten sposób leczenia został już pozytywnie przyjęty przez FDA (Amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków) w leczeniu nietrzymania moczu spowodowanym urazami neurologicznymi.

Mając na uwadze liczne zastosowanie botoksu w medycynie powinno się przestrzegać odpowiednich przerw między kolejnymi wstrzyknięciami botoksu oraz ilość zabiegów w ciągu ostatnich dwunastu miesięcy. Norm tych nie wolno przekraczać pod żądnym pozorem nawet, jeśli podczas wcześniejszych zabiegów botoks był wykorzystywany w innym celu lub na inne okolice ciała.

Istnieje pewna grupa osób, która nie może korzystać z terapii botoksem, zaliczyć do niej możemy kobiety w ciąży oraz matki karmiące piersią, a także osoby uczulone na którykolwiek ze składników roztworu botuliny stosowanego na szeroką skalę w medycynie.