Beznapięciowy, transwaginalny system taśmy stosowany w leczeniu wysiłkowego nietrzymania moczu: efekty leczenia oraz występowanie efektów ubocznych w ciągu 10-letniego okresu kontrolnego.

Maurizio Serati, Andrea Braga, Stavros Athanasiou, Giovanni A.Tommaselli, Giorgio Caccia, MarcoTorella, Fabio Ghezzi, Stefano Salvatore

Informacje podstawowe

Systemy taśmy podcewkowej (beznapięciowa, przezpochwowa taśma [ ang: tension-free vaginal tape–transobturator; TVT-O]) to obecnie jedna z najskuteczniejszych i najpopularniejszych metod operacyjnego leczenia wysiłkowego nietrzymania moczu (Stress Urinary Incontinence; SUI) u kobiet. Niemniej jednak, wciąż brakuje danych dotyczących długoterminowych efektów leczenia z zastosowaniem tej metody.

Cel

Celem jest ocena wydajności oraz bezpieczeństwa metody TVT—O w okresie 10 lat od wszczepienia taśmy, w celu leczenia czystego wysiłkowego nietrzymania moczu u kobiet.

Konstrukcja, warunki oraz uczestnicy

Wieloośrodkowe, długoterminowe badanie zostało przeprowadzone w 5 specjalistycznych, referencyjnych placówkach, usytuowanych w trzech różnych krajach. Badanie objęło wszystkie kobiety, u których przy pomocy badania urodynamicznego wykryto czystą formę wysiłkowego nietrzymania moczu , poddane leczeniu z wykorzystaniem metody TVT-O. Pacjentki cierpiące na  mieszane nietrzymanie moczu lub / oraz u których wykryto zaburzenia statyki narządu rodnego wyłączono z zakresu prowadzonych badań.

Rodzaj zabiegu

Wszczepienie TVT-O

Ocena wyników oraz analiza statystyczna

Podczas okresowych badań kontrolnych zbierano dane dotyczące subiektywnych wyników (the International Consultation on Incontinence Questionnaire–Short Form, Patient Global Impression of Improvement oraz  patient satisfaction scores), obiektywnych wyzdrowień (test wysiłkowy), częstości występowania efektów ubocznych. Przeprowadzono jednoczynnikową analizę w celu prześledzenia uzyskanych wyników.

Wyniki i ograniczenia

Sto sześćdziesiąt osiem kobiet zostało poddanych zabiegowi wszczepienia TVT-O. W ciągu 10 lat od przeprowadzenia zabiegu sto sześćdziesiąt z nich (95%) poddano pełnej kontroli. Podczas obserwacji nie wykryto żadnych znaczących zmian w wynikach uzyskanych bezpośrednio po przeprowadzeniu zabiegu. W okresie 10 lat od przeprowadzenia zabiegu 155 z 160 pacjentek (97%) oświadczyło, że zostało w pełni wyleczone (p = 0.7). Podobnie, w okresie 10 lat od przeprowadzenia zabiegu stwierdzono, że 148 z 160 pacjentek (92%) zostało obiektywnie wyleczone. Nie zaobserwowano znaczącego pogorszenia stanu zdrowia u obiektywnie wyleczonych pacjentek w okresie objętym badaniem (p = 0.4). Badania wykazały, iż historia poprzednich niepowodzeń w przypadku wcześniejszego, operacyjnego leczenia nietrzymania moczu (współczynnik hazardu : 5.34; 95% CI, 2.61–11.9; p = 0.009) stanowiła jedyny czynnik prognostyczny nawrotu SUI. W ciągu 10-letniego okresu kontrolnego, pierwsze objawy nawrotu zespołu pęcherza nadreaktywnego zostały zgłoszone przez 23 z 160 przebadanych pacjentek (14%).

Zgłoszono również występowanie innych, późniejszych powikłań.

Wnioski

10-letnie badania wykazały, iż TVT-O stanowi wysoce wydajne i bezpieczne rozwiązanie w leczeniu wysiłkowego nietrzymania moczu.

Podsumowanie pacjentek

Długoterminowy okres kontrolny wykazał, iż beznapięciowy, transwaginalny system taśmy stanowi wysoce wydajne i bezpieczne rozwiązanie w leczeniu wysiłkowego nietrzymania moczu.

Słowa kluczowe:

• Długoterminowy okres kontrolny,
• Taśma,
• Wysiłkowe nietrzymanie moczu,
• Beznapięciowy, tranwaginalny system taśmy,
• TVT-O,
• Nietrzymanie moczu.

Źródło: www.sciencedirect.com