Ten artykuł skierowany jest do osób zmagających się z problemem nietrzymaniem moczu, które szukają informacji na temat operacyjnych metod leczenia tej dolegliwości.
W artykule przedstawimy dostępne techniki chirurgiczne stosowane w terapii nietrzymania moczu oraz sposoby ich działania.

Jednocześnie zachęcamy wszystkich pacjentów do konsultacji z lekarzem specjalistą, który na podstawie dokładnej diagnostyki dobierze optymalną metodę terapii, dostosowaną do indywidualnych potrzeb pacjenta.

Poznaj główne rodzaje nietrzymania moczu

  Leczenie nietrzymania moczu – taśmy podcewkowe jako trwałe rozwiązanie

  Sztuczny zwieracz cewki moczowej

  Nietrzymanie moczu – obalamy popularne mity

Operacyjne metody leczenia nietrzymania moczu

Nietrzymanie moczu to powszechny problem zdrowotny, znacząco wpływający na codzienne funkcjonowanie i jakość życia pacjentów nim dotkniętych. Dolegliwość, oprócz aspektów higienicznych, może prowadzić również do dyskomfortu psychicznego. Wielu pacjentów wstydzi się swoich dolegliwości i odkłada wizytę u specjalisty, lecz aby znaleźć przyczynę niekontrolowanego wycieku moczu, konieczna jest wizyta lekarska, przeprowadzenie wywiadu z pacjentem, a także badanie fizykalne brzucha i miednicy. Pacjenci, poszukujący skutecznych rozwiązań leczenia nietrzymania moczu, często szukają informacji na temat operacyjnych metod, dlatego w tym artykule przedstawimy dostępne techniki chirurgiczne stosowane w terapii nietrzymania moczu.

Poznaj główne rodzaje nietrzymania moczu

Wysiłkowe nietrzymanie moczu spowodowane jest nieprawidłowym mechanizmem zamykania się cewki moczowej. Przyczynami mogą być słabość tkanki łącznej lub mięśni, obniżenie narządów układu moczowo-płciowego, niewydolność cewkowego aparatu mięśniowego lub uszkodzenie mięśni zwieracza cewki. Do niekontrolowanego wycieku moczu dochodzi podczas wysiłku fizycznego, kichania lub kaszlu, czyli wykonywania czynności, które powodują wzrost ciśnienia w jamie brzusznej.

Nietrzymanie moczu z parcia (pęcherz nadreaktywny) to mimowolny wyciek moczu, poprzedzany nagłym uczuciem parcia na mocz. Objawami pęcherza nadreaktywnego są również: nagła niepowstrzymana potrzeba oddania moczu i częste oddawanie moczu (więcej niż 8 razy na dobę). Szacuje się, że w samej Europie problem pęcherza nadreaktywnego dotyka około 49 mln osób!

Mieszane nietrzymanie moczu to połączenie wysiłkowego nietrzymania moczu i pęcherza nadreaktywnego, czyli wyciek moczu występujący podczas wysiłku, któremu towarzyszy odczuwanie naglącego parcia na mocz. Mieszane nietrzymanie moczu dotyka około 29% wszystkich osób ciepiących na nietrzymanie moczu.

Inne typy nietrzymania moczu to:

• moczenie nocne,
• pozacewkowe nietrzymanie moczu (przetoki),
• ciągłe nietrzymanie moczu,
• niesklasyfikowane nietrzymanie moczu.

Leczenie nietrzymania moczu – taśmy podcewkowe jako trwałe rozwiązanie

Jedną z metod operacyjnych leczenia nietrzymania moczu są taśmy podcewkowe, czyli cienkie paski polipropylenowe, umieszczane pod cewką moczową w celu jej delikatnego uniesienia i podtrzymania. Taśmy działają jak „hamak” – podtrzymując cewkę moczową, zapobiegają niekontrolowanemu wyciekowi moczu, zwłaszcza podczas wysiłku. Kryterium kwalifikującym pacjenta do założenia taśmy podcewkowej jest m.in. stopień nietrzymania moczu – małe lub umiarkowane nietrzymanie moczu. Zabieg jest mało inwazyjny, a same taśmy działają automatycznie, co oznacza brak konieczności obsługiwania taśm przez pacjentów.

System taśmy podcewkowej

W przypadku kobiet, możliwe jest zastosowanie trzech rodzajów taśm:

• TVT – beznapięciowa taśma polipropylenowa zakładana jest drogą przezpochwową. Wprowadzana jest przez niewielkie nacięcie w ścianie pochwy, a następnie końcówki taśmy wyprowadzane są na zewnątrz w dwóch punktach nad spojeniem łonowym. Zabieg przeprowadzany jest w znieczuleniu miejscowym lub podpajęczynowym i trwa zazwyczaj do pół godziny. Powikłania są rzadkie.
• TOT – taśma polipropylenowa wprowadzana jest pod środkowy odcinek cewki moczowej, ale nie jest przeprowadzana za spojeniem łonowym, tylko przez tzw. otwory zasłonione. Taśma przebiega bardziej poziomo i nie występuje ryzyko powikłań wynikających z jej przeprowadzenia za spojeniem łonowym. W przypadku taśm TOT, ich umieszczenie w ciele kobiety wymaga wykonania trzech drobnych nacięć: dwóch w obrębie pachwiny, jedno w ścianie pochwy. Cały zabieg trwa około 30 minut. W zależności od preferencji pacjentki przeprowadzany jest w znieczuleniu miejscowym lub ogólnym.
• Mini sling (tzw. taśma jednego nacięcia) – zabieg wykonywany jest w znieczuleniu dożylnym krótkotrwałym. Operator wykonuje niewielkie nacięcie przedniej ściany pochwy, tworząc kanał w kierunku otworów zasłonionych. Następnie w powstałym kanale, bezpośrednio pod środkową częścią cewki moczowej, umieszcza taśmę mini sling i zaczepia jej końce w powięzi mięśnia zasłonowego. Taśma tworzy pewnego rodzaju „hamak” podtrzymujący cewkę moczową. Na zakończenie lekarz zaszywa nacięcia śluzówki pochwy. Pacjentka tego samego dnia może wrócić do domu.

U mężczyzn stosowane są taśmy, takie jak:

• Taśmy zakładane nadłonowo – mocuje się je poprzez niewielkie nacięcia w okolicy krocza i prowadzi nad spojeniem łonowym. Taśma unosi i stabilizuje cewkę moczową, poprawiając jej zamknięcie.
• Taśmy zakładane przez otwory zasłonione – taśma prowadzona jest przez otwory zasłonione miednicy, co pozwala na jej lepszą stabilizację. Dzięki temu nacisk na cewkę moczową jest rozłożony bardziej równomiernie, co zapewnia naturalną kontrolę nad oddawaniem moczu.
• Taśmy wywierające ucisk na cewkę opuszkową – ta technika polega na umieszczeniu taśmy wokół cewki w okolicy opuszki prącia, mocując ją do kości miednicy. Taśma zapewnia stały, delikatny ucisk, zwiększając opór cewkowy i poprawiając trzymanie moczu.

Sztuczny zwieracz cewki moczowej

Sztuczny zwieracz cewki moczowej może zostać zastosowany zarówno u mężczyzn, jak i u kobiet, choć zdecydowanie częściej operacja przeprowadzana jest u mężczyzn. U kobiet stosuje się go rzadziej, zazwyczaj w przypadkach ciężkiego, opornego na inne metody leczenia wysiłkowego nietrzymania moczu. Jak działa sztuczny zwieracz? Urządzenie działa poprzez uciskanie cewki moczowej, zapobiegając mimowolnemu wyciekowi moczu. Gdy pacjent chce oddać mocz, aktywuje pompkę, która przenosi płyn z mankietu do zbiornika, rozluźniając ucisk na cewkę moczową. Po opróżnieniu pęcherza, mankiet automatycznie się napełnia, ponownie zamykając cewkę. Urządzenie symuluje naturalną pracę zwieracza. Jako że sztuczny zwieracz obsługiwany jest przez pacjenta, wymagana jest od niego zręczność i sprawność umysłowa.

Sztuczny zwieracz cewki moczowej wyposażony jest w pompkę – dyskretne narzędzie do kontroli procesu oddawania moczu. Proteza naśladuje fizjologicznie działający zwieracz, dzięki czemu możliwe jest oddawanie moczu zgodnie z potrzebą.

Pełna rekonwalescencja po operacji trwa około 4-6 tygodni. W tym czasie pacjent powinien unikać wysiłku fizycznego i przestrzegać zaleceń lekarza. Urządzenie jest aktywowane zazwyczaj 4-6 tygodni po zabiegu, gdy gojenie zostanie zakończone.

W przypadku mężczyzn alternatywą dla sztucznego zwieracza cewki moczowej jest system w postaci implantów balonowych. Znajduje zastosowanie u pacjentów z nietrzymaniem moczu, szczególnie przy częściowym uszkodzeniu zwieracza. Składa się z dwóch rurek zakończonych regulowanymi balonami i tytanowymi portami, umieszczanymi symetrycznie przy szyi pęcherza przez niewielkie nacięcia w kroczu. Porty regulacyjne znajdują się pod skórą moszny. System działa bezobsługowo – pacjent oddaje mocz naturalnie, bez konieczności używania pompy, co czyni go szczególnie korzystnym dla osób starszych i z ograniczoną sprawnością rąk.

Sprawdź, w których placówkach w Polsce znajdziesz lekarzy zajmujących się implantacją taśm i sztucznych zwieraczy cewki moczowej.

Gdzie leczyć: znajdź placówkę medyczną lub lekarza - Nietrzymanie moczu

Nietrzymanie moczu – obalamy popularne mity

Wiele informacji na temat nietrzymania moczu to mieszanina faktów i mitów, co może utrudniać pacjentom odróżnienie rzetelnych danych od nieprawdziwych przekonań, zwłaszcza gdy dopiero zaczynają zgłębiać ten temat. Sprawdźmy więc, które z mitów na temat nietrzymania moczu są najczęściej powielanymi informacjami, z którymi mogą spotkać się pacjenci, szukający informacji w internecie.

MITY

1. Tylko kobiety mają problem z nietrzymaniem moczu

Chociaż schorzenie częściej dotyka kobiet (np. po porodzie czy w okresie menopauzy), tyczy się także mężczyzn, zwłaszcza po operacjach prostaty lub w wyniku chorób neurologicznych.

2. Picie mniejszej ilości płynów zapobiega nietrzymaniu moczu

Ograniczanie przyjmowania płynów nie sprawi, że problem z nietrzymaniem moczu zniknie! Tego rodzaju zachowania mogą jedynie prowadzić do odwodnienia i podrażnienia pęcherza, co paradoksalnie nasili problem. Pacjenci borykający się z problem nietrzymania moczu powinni jednak unikać picia dużej ilość kawy, alkoholu i napojów gazowanych, które mają działanie moczopędne.

3. Ćwiczenia mięśni Kegla działają tylko u kobiet

Wzmacnianie mięśni dna miednicy jest skuteczne zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn. Ćwiczenia mięśni Kegla pomagają w poprawie kontroli nad pęcherzem i zmniejszeniu epizodów nietrzymania moczu.

4. Nietrzymanie moczu można leczyć tylko operacyjnie

Wiele przypadków nietrzymania moczu można kontrolować za pomocą terapii behawioralnej, ćwiczeń, leków czy fizjoterapii. Operacja jest zazwyczaj rozwiązaniem dla pacjentów, u których inne metody zawiodły.

5. Nietrzymanie moczu to dolegliwość osób starszych

Choć nietrzymanie moczu jest dość częstą dolegliwością występującą u osób starszych, nie jest to wyłącznie problem spowodowany starzeniem się. Wiele osób młodych, w tym kobiety po porodach, mężczyźni po operacjach prostaty, osoby otyłe czy cierpiące na choroby neurologiczne, także zmagają się z tym schorzeniem.

Kontakt: